ภาษาญี่ปุ่น ภาษาจีนแตกต่างกันอย่างไร สอนอย่างไรถึงจะได้ผลดีที่สุด
วิธีการสอนที่เป็นธรรมชาติและช่วยกระตุ้นการเรียนรู้ได้ง่ายสนุกสนาน สร้างเสริมให้นักเรียนเก่งทั้ง 4 ทักษะนั้นไม่ยากอย่างที่คิด สมัยเราเด็กๆ พวก เราก็เรียนภาษาจากคุณพ่อ คุณแม่จนพูดได้เก่งอย่างรวดเร็วก่อนเข้าโรงเรียนเสียอีก นั่นคือการเรียนแบบสื่อสารทางตรงโดยใช้ภาษาที่เรียนสอนให้กับนักเรียนตั้งแต่ระดับต้น ครูใช้รูปภาพ ท่าทางประกอบกับยกตัวอย่างการใช้ตามโครงสร้างประโยคหลักซ้ำๆ เพื่อกระตุ้นให้นักเรียนคิด จดจำ ฝึกฝนให้บ่อยที่สุดจนนักเรียนเก่งทั้ง 4 ทักษะอย่างต่อเนื่อง
♦ ภาษาญี่ปุ่น จะเชื่อมคำต่าง ๆ ในประโยคด้วยคำช่วยแบบต่าง ๆ และวางคำกริยาอยู่ท้ายประโยคเสมอ ซึ่งแตกต่างจากภาษาไทยมาก ดังนั้นวิธีสอนภาษาญี่ปุ่นโดยใช้การแปลหรืออธิบายไวยากรณ์เป็นภาษาไทยแม้ทำให้นักเรียนมีความรู้ด้านไวยากรณ์ได้เร็วแต่ก็น่าเบื่อและลืมง่าย ขณะเดียวกันก็ไม่สามารถทำให้ผู้เรียนพูดได้เพราะจะสับสนในการแปลกลับไป กลับมาระหว่างสองภาษานี้ เสียเวลาเรียนนาน แต่พูดไม่ได้
เจซีซีจึงเลือกใช้วิธีการสอนแบบสื่อสารตรงดังกล่าวข้างต้นเพื่อกระตุ้นให้นักเรียนคิด จดจำ ฝึกฝนให้บ่อยที่สุดจนนักเรียนเก่งในการพูดโต้ตอบได้ในสถานการณ์จริง ส่วนการพัฒนาทักษะการอ่าน เขียนนั้นจำเป็นต้องสอนและฝึกฝนตามไปในทุก ๆ เนื้อหาที่ฝึกพูด
♦ ภาษาจีน มีการเรียงประโยคคล้ายภาษาไทยมาก การเรียนพูดภาษาจีนกลางจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนไทย อย่างไรก็ตามการออกเสียงในภาษาจีนมีลักษณะม้วนลิ้น ห่อลิ้นอยู่บ่อยๆ แตกต่างจากภาษาไทยมาก ในการเรียนระดับต้นจึงต้องฝึกฝนการออกเสียงให้ถูกต้องเพราะเสียงที่เพื้ยนไปคือความหมายของคำที่เปลี่ยนไปทันที
อย่างไรก็ตามหากต้องการเรียนภาษาจีนให้แตกฉานและก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องจำเป็นต้องเรียนและ ฝึกฝนทักษะการอ่าน เขียนควบคู่กันไปด้วยตั้งแต่ระดับต้น แต่นักเรียนไทยจำนวนมากมักกลัวเรื่องการจดจำคำศัพท์ภาษาจีนเพราะคำจีนเป็นคำโดดๆ ไม่ได้มากจากการผสมของอักษร สระและวรรณยุกต์เหมือนภาษาไทย แต่ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องพัฒนาทักษะการอ่าน เขียนตั้งแต่แรกเพราะนักเรียนไม่สามารถพึ่งพาแต่พินอินไปตลอดได้เนื่องจากคำจีนหลาย ๆ คำอ่านออกเสียงเดียวกัน แต่ความหมายต่างกัน เรียนไปสักพักก็ต้องกลับมาเรียนอ่าน เขียนอยู่ดี แต่เมื่อถึงเวลานั้นนักเรียนส่วนใหญ่จะเบื่อ หมดสนุกและท้อถอยเพราะคำศัพท์ที่ต้องมาฝึกเขียน อ่านเป็นคำที่พูดได้หมดแล้ว ดังนั้นหลักสูตรเจซีซีจึงจัดให้นักเรียนได้ฝึกฝน จดจำคำศัพท์ควบคู่กันไปกับการสนทนาทีละกลุ่มคำ และสอนเทคนิคการจำด้วยรูปภาพ เนื่องจากอักษรจีนส่วนใหญ่เกิดจากการจำลองรูปภาพตามธรรมชาติ หากเราทำความรู้จักกับอักษรแต่ละตัวก็เหมือนเราได้ใช้จินตนาการงานศิลปด้วย นอกจากนี้จะเน้นฝึกฝนนำอักษรจีนมาแต่งประโยคเน้นการใช้งานจริงบ่อย ๆ ทำแบบฝึกหัดบ่อย ๆ ซ้ำ ๆ จนจำได้ เก่งได้ ทั้ง 4 ทักษะ
วิธีการสอนที่เป็นธรรมชาติและช่วยกระตุ้นการเรียนรู้ได้ง่ายสนุกสนาน สร้างเสริมให้นักเรียนเก่งทั้ง 4 ทักษะนั้นไม่ยากอย่างที่คิด สมัยเราเด็กๆ พวก เราก็เรียนภาษาจากคุณพ่อ คุณแม่จนพูดได้เก่งอย่างรวดเร็วก่อนเข้าโรงเรียนเสียอีก นั่นคือการเรียนแบบสื่อสารทางตรงโดยใช้ภาษาที่เรียนสอนให้กับนักเรียนตั้งแต่ระดับต้น ครูใช้รูปภาพ ท่าทางประกอบกับยกตัวอย่างการใช้ตามโครงสร้างประโยคหลักซ้ำๆ เพื่อกระตุ้นให้นักเรียนคิด จดจำ ฝึกฝนให้บ่อยที่สุดจนนักเรียนเก่งทั้ง 4 ทักษะอย่างต่อเนื่อง
♦ ภาษาญี่ปุ่น จะเชื่อมคำต่าง ๆ ในประโยคด้วยคำช่วยแบบต่าง ๆ และวางคำกริยาอยู่ท้ายประโยคเสมอ ซึ่งแตกต่างจากภาษาไทยมาก ดังนั้นวิธีสอนภาษาญี่ปุ่นโดยใช้การแปลหรืออธิบายไวยากรณ์เป็นภาษาไทยแม้ทำให้นักเรียนมีความรู้ด้านไวยากรณ์ได้เร็วแต่ก็น่าเบื่อและลืมง่าย ขณะเดียวกันก็ไม่สามารถทำให้ผู้เรียนพูดได้เพราะจะสับสนในการแปลกลับไป กลับมาระหว่างสองภาษานี้ เสียเวลาเรียนนาน แต่พูดไม่ได้
เจซีซีจึงเลือกใช้วิธีการสอนแบบสื่อสารตรงดังกล่าวข้างต้นเพื่อกระตุ้นให้นักเรียนคิด จดจำ ฝึกฝนให้บ่อยที่สุดจนนักเรียนเก่งในการพูดโต้ตอบได้ในสถานการณ์จริง ส่วนการพัฒนาทักษะการอ่าน เขียนนั้นจำเป็นต้องสอนและฝึกฝนตามไปในทุก ๆ เนื้อหาที่ฝึกพูด
♦ ภาษาจีน มีการเรียงประโยคคล้ายภาษาไทยมาก การเรียนพูดภาษาจีนกลางจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนไทย อย่างไรก็ตามการออกเสียงในภาษาจีนมีลักษณะม้วนลิ้น ห่อลิ้นอยู่บ่อยๆ แตกต่างจากภาษาไทยมาก ในการเรียนระดับต้นจึงต้องฝึกฝนการออกเสียงให้ถูกต้องเพราะเสียงที่เพื้ยนไปคือความหมายของคำที่เปลี่ยนไปทันที
อย่างไรก็ตามหากต้องการเรียนภาษาจีนให้แตกฉานและก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องจำเป็นต้องเรียนและ ฝึกฝนทักษะการอ่าน เขียนควบคู่กันไปด้วยตั้งแต่ระดับต้น แต่นักเรียนไทยจำนวนมากมักกลัวเรื่องการจดจำคำศัพท์ภาษาจีนเพราะคำจีนเป็นคำโดดๆ ไม่ได้มากจากการผสมของอักษร สระและวรรณยุกต์เหมือนภาษาไทย แต่ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องพัฒนาทักษะการอ่าน เขียนตั้งแต่แรกเพราะนักเรียนไม่สามารถพึ่งพาแต่พินอินไปตลอดได้เนื่องจากคำจีนหลาย ๆ คำอ่านออกเสียงเดียวกัน แต่ความหมายต่างกัน เรียนไปสักพักก็ต้องกลับมาเรียนอ่าน เขียนอยู่ดี แต่เมื่อถึงเวลานั้นนักเรียนส่วนใหญ่จะเบื่อ หมดสนุกและท้อถอยเพราะคำศัพท์ที่ต้องมาฝึกเขียน อ่านเป็นคำที่พูดได้หมดแล้ว ดังนั้นหลักสูตรเจซีซีจึงจัดให้นักเรียนได้ฝึกฝน จดจำคำศัพท์ควบคู่กันไปกับการสนทนาทีละกลุ่มคำ และสอนเทคนิคการจำด้วยรูปภาพ เนื่องจากอักษรจีนส่วนใหญ่เกิดจากการจำลองรูปภาพตามธรรมชาติ หากเราทำความรู้จักกับอักษรแต่ละตัวก็เหมือนเราได้ใช้จินตนาการงานศิลปด้วย นอกจากนี้จะเน้นฝึกฝนนำอักษรจีนมาแต่งประโยคเน้นการใช้งานจริงบ่อย ๆ ทำแบบฝึกหัดบ่อย ๆ ซ้ำ ๆ จนจำได้ เก่งได้ ทั้ง 4 ทักษะ